Na mijn opleiding maatschappelijk werk en dienstverlening aan de HAN heb ik onder andere gewerkt op een woongroep voor mensen met een verstandelijke beperking laag niveau, autisme en gedragsproblemen. Daar heb ik veel geleerd en daar heb ik nog steeds profijt van. Toen ik later als coördinerend begeleider gesprekken had met een medewerker van MEE, hoorde ik dat er een vacature was. Net voordat ik het Nederlands Elftal in Zwitserland ging aanmoedigen in 2008, had ik mijn sollicitatiegesprek. Later die dag kon ik op het Oranjeplein vieren dat ik was aangenomen. Ik begon als jeugdconsulent. Vervolgens beantwoordde ik bij MEE-entree alle vragen die binnenkwamen. En nu werk ik dus in het volwassenteam.
Ik kan mensen echt verder helpen en het verschil voor hen maken. Ik kom op allerlei plekken en heb met verschillende mensen en casussen van jong tot oud te maken. Het is super afwisselend en elke casus is anders. Als je lang in een bepaalde regio werkt, dan zie je jongeren volwassen worden. Je komt ze zo nu en dan tegen en hoort dat het goed met ze gaat en dat ze dankzij onze hulp een fijne baan hebben en een leuke woning met begeleiding. Dat vind ik bijzonder. En zo nu en dan krijg ik ook ‘n compliment van cliënten. Zo hoorde ik laatst dat ik ’n toffe gast’ ben. Dat is ook mooi.
Ik werk veel samen met ervaringsdeskundigen. Zij inspireren cliënten (en mij). Door dit contact gaan cliënten hun beperking vaak beter accepteren. Hoewel ik in Cuijk in een klein team werk, kan ik altijd terugvallen op MEE-collega’s. We zien elkaar regelmatig en doen samen intervisie. Maar er is wel iets veranderd. Daar waar je elkaar voorheen dagelijks op hetzelfde kantoor zag, werk ik nu veel meer samen met mensen van andere organisaties. Die beschouw ik ondertussen ook als collega’s!”
